۱- چند ماه پیش دانشجوهای ایرانی در اینجا ترتیب نمایش فیلم جدایی نادر از سیمین را دادند، بدون زیرنویس انگلیسی. پس استقبال خوبی از فیلم شد. فیلم که حسابی با فکر آدم ور میره و بعد از تمام شدن فیلم هم این تکاپوی ذهنی تمام نشده بود. که تا چراغ روشن شد صدای دو خانوم میانسال که پشتم نشسته بودند به گوشم نشست:
"الکی وقتمونو تلف کردیم. واسه چی به این جایزه دادند آخه". یکی دو تا آدم مسن را هم که بیش از سی سال بود که در ایران زندگی نکرده بودند میگفتند چیزی از فیلم نفهمیدند، و اشکالش برای آنها ان بود که زیرنویس خارجی نداشت. اما تیپ جوانتر و دانشجویان از فیلم تعریف میکردند.
۲- یک روز مانده بود به اسکار در گوگل برای جاهای نمایش فیلم جستجو کردم. علاوه بر محلهایی که نمایش میدهند، توجهم جالب شد به نظرات بینندگان. با وجود این که مطالب همنظر هنرمندان و منتقدان بین المللی را در باره فیلم دیده یا خوانده بودم انتظار داشتم که ترکیبی از نظرات مثل آنچه در نمایش فیلم برای ایرانیها اتفاق افتاده بود وجود داشته باشد. اما شوکه شدم که نظرات بیننده های آمریکایی به طرز عجیب غریبی همه از این فیلم توصیفات بسیار جالبی داشتند. از زیبایی و کم نظیری فیلمنامه، از نشان دادن مردم ایران که پیشرفته و تحصیل کرده اند، از زیر سوال بردن قضاوتها، و سختی قضاوت، از بیطرفی کم نظیر فیلم، از سادگی و زیبایی ساخت و ساختار فیلم، از مردم ایران، که مردمی جالب توجهند، که متفاوت با آنچه در اخبار میبینند و تصویری از درون ایران ارائه شده، از دین، از فرهنگ...... به خودم گفتم وقتی مخاطب آمریکایی بر خلاف تصورم این گونه از فیلم میگوید، امید به گرفتن اسکار از آنچه فکر میکردم شاید بیشتر باشد.
۳- شب اسکار شادی را در تنهایی با دوستان مجازی و ایرانیان دیگر تقسیم میکردیم:راستی همه میدونیم که یکی از مهمترین اهمیت های سخنان فرهادی در شب اسکار آن بود کهاو در زمانی حرفهایش را زد که ده ها میلیون از مردم جهان مستقیم، و صدها میلیون غیر مستقیم این برنامه را میدیدند و پیگیر بودند، و این شامل آنهایی میشود که پیگیر اخبار نیستند. این گفته ها بسیار بر مردم جهان موثر بود.
۴- عصر پس از اسکار:
۴- عصر پس از اسکار:
Photo source:
